به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد.

ستاره قشنگم! 

میدانی؟ من چه آن پیرمرد تنهای دریای دور باشم چه یک دختر بچه ی شانزده ساله ناشیانه یادم نمی‌رود آدم ها را دوست داشته باشم. 

چند روزی که کاغذ های مربعی ام که بوی ماهی می‌دهند تمام شوند به جایش یک شب تابستان که باد خنکی میوزد تلافی شعر های نخوانده ام را در می‌آورم و برای جاشو های خسته شعر می‌خوانم.

دختر بچه ناشیانه، گیج هم که باشم باز هم تلافی روزهایی که برای آدم ها شعر نخوانده ام را در می‌آورم. مثل امشب یک کوله بار پر از شعر می‌گذارم روی دوشم و در هر خانه یک شعر می‌گذارم. ناشناس ها را بیشتر دوست دارم. من را که نمی‌شناسند واکنش های متفاوتی دارند. اما می‌دانم بعضی هایشان دلتنگ، عصبانی، منتظر و ناراحت اند. همراه شعر ها ارزو میکنم غمگین نباشند اما دلتنگی چاره ای ندارد.

اره خلاصه ستاره جانم تو هم یاد بگیر برای ستاره های آدم ها توی آسمان شعر بخوانی و بعد بخوابی.

+عنوان رو همینجوری دوست دارم :)  

شب های تابستون رو همیشه از همون بچگی دوست داشتم. روی حیاط میخوابیم و میشه تا صبح به آسمون زل زد و با ستاره ها حرف زد. شب های تابستون آسمون اینجا خیلی قشنگه و یادم میاره که دوستش داشته باشم.

صدای شجریان توی گوشم میپیچه و دلم برای همه چیز تنگ میشه.

دهم انسانی رسما تمام شده و با اینکه سخت ترین بود همیشه  کنج خاطرات خوب ذهنم میمونه. بعد از نه ماه تونستم عصر آخرین امتحان دوست هام رو ببینم. اما درسا شب بهم گفت :

 

 «-امروز متوجه شدم تو خیلی مظلوم تر از اونی که توی مجازی هستی؛ آروم و ساکت. حالت خوب نیست و خوشحال نیستی. شاید به خاطر اینکه از مطب دکتر اومدی پیشمون خوب نبودی دوستی. 

_من همیشه همینم. آدم قوی نیستم و این خودمم آزار میده.

-باید قوی باشی. خدا دخترای قویو خیلی دوست داره و کمکشون میکنه. ولی دوستی هیچ وقت غصه نخور خب. حیفه صدای قشنگت بگیره.

_دوستی باورت نمیشه ولی حالا داره از چشمام اشک میاد.»

 

قراره کلی فیلم ببینم. یادم اومد که تابستون سه چهار سال پیش، عمو خودش رفت برام سیدی فیلم خرید. گفتم اینو دوستش ندارم رفت عوضش کرد. چند تا دیگه خرید و من هیچ وقت نتونستم اون فیلم ها روببینم. یادمه میگفت : « عمو این فیلم ایرانی ها چیه میبینی؟ فیلم خارجی ببین اینقدر بهترن. می‌گفت من بیشتر دوست از اون ها دوست دارم.» راستش الان خجالت میکشم فیلم خارجی ببینم وقتی عمو نیست با هم ببینیم. یه ماه یه تابستون، پیش هم زندگی کردیم و تک تک دقیقه ها رو یادمه. واقعا هنوز باورم نمیشه دیگه هیچ وقت هیچ وقت نیست. 

تابستون امسال خوشحال نیستم. یکی بهم گفت: تو هنوز این شال مشکیه رو بیشتر از همه دوست داری که اینقدر میپوشی؟

قراره یه روایت از زلزله رودبار بنویسم و اونقدر سخته که هنوز برای نوشتنش دست دست میکنم. 

معلم تاریخ مون امروز بهم گفت : چند تا کتاب دارم میخوای بیارم بخونی؟ یکیش انقلاب کبیر فرانسه ست. تاریخ فرانسه همیشه برام جذاب بوده. 

حس میکنم دیگه هر جی انیمه و فیلم و سریال ببینم خوشحالم نمیکنه. کتاب هام قدیمی شدن. امروز یه دونه از همسایه امانت گرفتم و دنبال یه رمان عاشقانه قدیمی ام که اصلا گیر نمیاد. 

دلم میخواد برم یه جای دورِ دورِ دور جدید و فقط نگاه کنم. خیلی خیلی کم حرف میزنم و میخوام اصلا حرف نزنم. برای ستاره م نوشتم : « من میدونم که یه روزی دلم برای جزیره متروکه م تنگ میشه»

نمیشد بنویسم و حقیقتا چرت و پرت نوشتم. صدای شجریان هنوز وسط نسیم های خنک شبانه اینجا میپیچه، دلم قد یه آسمون بزرگ بزرگ گرفته. ستاره م داره چشمک میزنه حتما داره میگه بخند..

+ هیچ وقت هیچ وقت دلم نمیخواد اینجا از حال بد بنویسم. این ها هم حال بد حساب نکنید همون درد و دل و اینا :)

++ نمیدونم چرا این عنوان رو گذاشتم. مگه قرار بود آروما غمگین نشن ؟! گیجم وشما ببخشید. 

اینو بشنوید :) 

دیشب که گیج و ترسیده و خسته بودم. برای ستاره ای که هر شب باهاش درد و دل میکنم نامه نوشتم. بهش گفتم تو بهتر از هر کس دیگه ای میتونی آرزوها، خیال ها و رنج های منو بفهمی. گفتم شاید تو یه روز دلت برام تنگ بشه اما آدما هیچ وقت دلشون برای من تنگ نمیشه. نوشتم و نوشتم و همه ی اون حرف های نامه اکسیژنی رو بهش زدم. مهربونه، قشنگه، منو میفهمه و امشب برای ستاره م و دوستاش شعر میخونم. امیدوارم بر خلاف آدمای فراموش کار یادش نره چقدر دوستش دارم.

 

 «ای ستاره ها که بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابرها

بر جهان نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب

نامه های عاشقانه پاره می کنم

ای ستاره ها اگر به من مدد کنید

دامن از غمش پر از ستاره می کنم

با دلی که بویی از وفا نبرده است

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است

در کنار این مصاحبان خودپسند

ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مُرد

ای ستاره ها چه شد که بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشقانه مُرد

جام باده سر نگون و بسترم تهی

سر نهاده ام به روی نامه های او

سر نهاده ام که در میان این سطور

جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید

از دو رویی و جفای ساکنان خاک

کاینچنین به قلب آسمان نهان شدید

ای ستاره ها ، ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هر چه هست و نیست

تا که کام او ز عشق خود روا کنم

لعنت خدا به من اگر بجز جفا

زین سپس به عاشقان با وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک

سر به دامن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان

روزنی بسوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها ، چه شد که او مرا نخواست ؟

ای ستاره ها ، ستاره ها ، ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟» 

فروغ :)

+ببخشید طولانیه دلم نیومد اینجا نباشه. 

نامه ها موجودات عجیبی اند! 

آنقدر عجیب که مدتی ست بهشان متوسل شده ام. اقای عبدی پور راست می‌گفت که «نامه ها می‌توانند اکسیژن زندگی باشند.»

در ان فلان مجله از زبان گربه و سوسک و سبیل نامه مینویسم برای کیان، پسرک تنهای درونم. رفته ام اتاقک ابی ساحل و آن پیرمرد تپل مهربان شده ام که برای معشوقش توی پاریس نامه مینویسد. تا بهم میگویند برای فلان موضوع بنویس سریع برای نامه نوشتن دست به قلم میشوم.

نمی‌دانم کی و چطور نامه ها اکسیژن زندگی ام شدند.نامه های پشت عکس ها از دوست داشتنی ترین نامه هایم هستند. 

یکیشان برای سال های دوریست که شاید من نبوده ام. یکی برای رفیقش در سربازی پشت عکسی یادگاری، شعر نوشته و آدرس خانه اش را، در نهایت نوشته « میدانی که دوستت دارم * جان، فراموشم نکن و به من سر بزن» 

یک نامه دیگر هم دارم که با تمام وجود دوستش دارم. پشت یک قاب عکس رفیقش که قرار بود فرستنده نامه اول را فراموش نکند با خط خوشش نوشته «در فردای آرزوهایم چنان سکوتی میکنم سنگین تر از فریاد، دوستم داشته باش؛ شاید دیگر فردایی نباشد!»

فردا شده، سکوت کرده، نمی‌شونم صدایش را، فقط نمی‌دانم یادش مانده که دوستش داشتم و حالا بیشتر تر دوستش دارم و دلم برایش تنگِ تنگ است؟ :) 

ولی میدونید دلخوشی های من کوچولو ان. خیلی کوچولو! با پیدا کردن یه اپیزود درست حسابی پادکست، بیرون کشیدن دل و روده یه آهنگ قدیمی از اینور اونور خوشحالم میشم. همین وبلاگ با خواننده های کمش برام یه نعمته. 

گل فروشی گل منگلی سر نبش اون خیابون، روبه روی اون شیرینی فروشی که شیرینی و کیک های خوشمزه داره هوش از سرم میبره. راستش به اون پیرمرد صاحبش خیلی غبطه میخورم و آرزو میکنم یه روزی اونجوری بشم.

قصه گفته بودم برای بچه ها. نمیدونم خوششون میاد یا وقتی صدامو میشنون میگن مامان قطع کن این صدای رو اعصاب رو!هر چی گفتم من این کارو دوست دارم و بابتش پول نمیخوام اصرار کرد و گفت بلاخره زحمت میکشی. میدونی من دستمزد خیلی کوچولومو دوست دارم و قراره باهاش اون کتاب رو بخرم که خیلی بوی زندگی آدم های مختلف رو میده. 

یه روزی رفته بودیم سینما قدس، شلوغ بود و بوی عطر های آدم ها هنوز توی ذهنمه. از اون روز دلم برای یاسمن تنگ شده. نمی‌فهمه که. مهم نیست. چرا هست ولی خب.

بذر های ریحونی که قراره بکارم توی دلم جوونه شادی زده.

نمایشنامه ای که نوشتم داشت به جاهای خوبی می‌رسید که اون ورکشاپ کلی چیز میز یاد داد؛ فهمیدم بابا من هنوز تا نمایشنامه نویسی فرسخ ها دورم.

شعر! شعر! شعر! اصلا توی زندگی هر آدمی باید یکی باشه که فقط براش شعر بخونه، شعر هدیه بده، شعر بفرسته. خیلی دلم میخواد خودم یه آدم اینجوری باشم ولی داشتن یه آدم اینجوری خیلی لذت بخش تره. یه وقت هایی میگم دیدی واسه اون که شعر میخوندی بلاخره تو رو یادش رفت؟ دیدی دیگه دلش برات تنگ نشد؟ نکنه یه بار نازی و درسا هم از دست شعر ها سر به بیابون بزارن.بس کن دیگه آقا جان. 

اگه درست حدس بزنم از واکنش های "هقققق چقددد قشنگههه، ایموجی بغض، جون چه عاشقانه، 🙂💔،چه شعرای باحالی، چقد قشنگ بود+ایموجی بغض و..." نتیجه میگیرم که هنوز از دستم سر به بیابون نگذاشتن. 

من اصلا توی یه دنیای دیگه سیر میکنم. یه وقت هایی اون پیرمردم که زیر آفتاب اردی بهشت توی اتاقکش دراز کشیده و به صدای تر تر یخچال قراضه ش گوش میده. یه موقع هایی شازده کوچولو ام که داره در به در دنبال کلمه میگرده که برای گلش نامه بنویسه.

 اما اگه یه شب اردی بهشتی کلاهتون رو باد برد و به دنبالش تا کوچه این خیابون رسیدین اگه یه دختری رو دیدین که وسط باغچه نشسته و شعر میخونه، اگه دیدین تا وقتی ماه نره اون دور دور ها و با چشم دیده نشه نمیره بخوابه، اگه یهو دیدین با عروسک دختر همسایه که از پنجره معلومه و زیر نور چراغ برق چشماش میخنده حرف میزنه و در عین حال داره به گربه ی روی پشت بوم میگه برو مگه جغدی تو؟ 

اون وقته که منو پیدا کردین:دی. 

میشه از شما هم خواهش کنم هر وقت گذرتون به اینجا افتاد و شعری یادتون بود بنویسید؟ :) 

 

سلام دوستان دور من!
پرسیدن حالتان چه دلیلی دارد، وقتی می‌دانم غمگین ترین هستید.
غصه تان بدجوری دلم را خون کرده. یکی از شما نبوده ام. صبح با شادی کتانی هایم را پایم نکرده ام و به مدرسه نرفته ام. عصر، بی خبر در میان خون، غرق نشده ام و جنازه ام را برای پدر و مادرم نبرده اند. من حتی آن کتانی های خونین هم نبوده ام که شاهد آن تلخی باشم. شاید نتوانم درکتان کنم، اما اینجا برایتان اشک میریزم و با شما همدردی میکنم. برای شما که شهید شده اید دعا می‌خوانم وبرای شما که در غم آن ها می‌سوزید آرزوی صبر میکنم.
میدانید بچه ها؟ بدجوری ترسیده ام. پاهایم سست شده، خبر هایی که پی در پی می‌رسند و تلخی های چندانی که برسرمان فرود می‌آید حال خوش برایم نگذاشته.
کاش بدانید چقدر دوستتان دارم. کاش مرا شریک غم خودتان بدانید. دوست دوری که چاره ای به جز همدردی و آرزوی دنیایی پر از صلح ندارد. من همسن بعضی از شما هستم. یک دختر دبیرستانی همچون شما، پر از آرزوهای بزرگ وسبز.
این نامه را با قلبی آکنده از اندوه و آرزوهایی سرشار از صلح زیر باران مهربان آخرین افطار ماه رمضان مینویسم. نمی‌توانم دست هایتان را بگیرم و کنارتان باشم، اما شاید یک روزی یک جایی همدیگر را دیدیم. روزی که سبز است وخبر های بد تمام شده. روزی که همه با هم میخندیم و برای آرزوهایمان تلاش می‌کنیم.
به امید روزهای خوب و دورِ دنیا
فاطیما

 

پرنده خیالم به امید روز های سفید دنیا 

در آسمان ها می‌چرخد 

میپرد

در عبور از تلخی ها 

 آرزوی صلح می‌کند 

آرزوی روزی که همه بچه های دنیا مثل عروسک هایشان بخندند و شاد باشند

+عیدتون مبارک :)​​​​

 

یه پیرمرد تپل و تنها توی یه اتاقک ابی کنار دریا، روی صندلی چوبی که پایه اش لق می‌زنه و قیژ قیژ صدا می‌ده لم داده بود. زیر نور نقره ای ماه روی کاغذ های کوچیک شعر می‌نوشت. اون هر وقت یکیو میدید یه دونه کاغذ شعر دست نویس که بوی ماهی میداد و صدای قلبش، میداد بهش. منم شب ها که دلم تنگ میشه برای آدما شعر میفرستم. حتی اونایی که دیگه دوستم ندارن و از یادشون رفتم. من ذوق میکنم، پیرمرد هم ذوق میکنه.

یه روزی که پیانو زدن یاد بگیرم و نمایشنامه م بره روی صحنه، میدوم، میرسم به اون اتاقک ابی و نامه های پیرمرد تنها رو می‌رسونم به دست محبوبش. قول میدم!

+ولی میدونی در نهایت امیدوارم یه روزی توی آینده که گذرم به اینجا افتاد از اینا فقط به عنوان خیال های خوش و خرم نوجوونی یاد نکنم. امیدوارم! امیدوار:) 

یه ظهر بارونی اردیبهشته

پشت پنجره نشستم

زل زدم به درخت روی حیاط و درخت های خیابون  

شکوفه های سفیدش ریخته

دلم برای شکوفه هاش حتما  تنگ می‌شه 

من عاشق اردیبهشتم 

اردیبهشت ها مقدسند 

رنگی ان، بهار توی قلبشون نفوذ کرده 

بارون باریده، و من واقعا حالم به خوشی حال گنجیشک های لای درخت های خیابونه 

امروز نمایشنامه ای از شکسپیر خوندم

در تمام مدت خوندنش توی خیال بودم 

من نمایشنامه نویس شده بودم 

پیانو زده بودم، رفته بودم اون دریای دور

من نامه های معشوق پیرمرد تنهای دریا رو به دستش رسونده بودم 

خواب دیدم  پیرمرد غم داره، دیدم نامه های شاملو و آیدا رو خونده و غمش گرفته 

او خونده و اکنون روی صندلی پایه چوبی اش که لق می‌زنه

داره غصه می‌خوره

امیدوارم یه روزی طعم اردیبعشق رو بچشه

وسط یه ظهر خنک اردیبهشت بوی خاک بارون خورده دیوونه م میکنه

به سرم زده نمایشنامه بنویسم 

اون مجله گفته محدودیت کلمه نداره 

بنویس 

ذوق دارم برای نوشتنش

افتادم به جون آرشیو های اردیبهشت وبلاگ ها

حتما صاحبان وبلاگ ها خاطرات شیرینی توی اردیبهشت چشیدن

حتما شیراز بودن، حتما عاشق شدن، حتما نامه نوشتن

حتما اردیبهشت رو زندگی کردن

اه دلم میخواد اردیبهشت کش بیاد با همه‌ی حال های خوبش

با همه ی بارون هاش، با همه ی موسیقی هاش 

دلم می‌خواد بادبادک کاغذی رنگی را دستم بگیرم

و تا دریا زیر بارون اردیبهشت با صدای اون اهنگ بدوم 

دلم میخواد برای همه ی گل ها و درخت های شکوفه دار و بی شکوفه شعر بگم 

من هنوز هم خوشحالم حتی اگه برنامه امتحانی پریده باشد وسط حال خوبم 

من هنوز وسط یه ظهر خنک اردیبهشتی قد یه پرنده شوق پریدن دارم... 

شونزدهمین اردیبهشتی که دارم زندگی میکنم خندونه، غش غش میخنده و منم خوشحالم 

 

+متن هیچ انسجامی داره، صرفا حال خوش الانم بود و حیفم اومد ثبت نشه. 

صبح سوم اردیبهشت بوی بهار نارنج میداد. روسری که شکوفه های گیلاس روی اون شکوفه زده بود را سرم کرده بودم. سازم را دستم گرفته بودم و کوچه باغ های شیراز را به مقصدی نامعلوم می پیمودم. بوی بهار نارنج ها پیچیده بود توی سرم و صدای گنجشک های شاد بازار وکیل هوش از سرم برده بود.

یک باد خنکی می‌وزید و مرا با خودش می‌برد. صبح سوم اریبهشت شیراز، طعم خنکی داشت که من را دیوانه خودش کرده بود. دویده بودم، خندیده بودم، شکوفه های روسری و پرنده های دامنم میان ابر ها پرواز کرده بود. رسیده بودم به ناکجا آباد نشسته بودم میان سپیدار ها، کاغذ های کاهی را پخش و پلا کرده بودم دور و برم، ساز زده بودم، نوشته بودم و شنیده بودم. برایت نامه نوشته بودم، گفته بودم : نیستی ببینی بهار شیراز با من چه کرده.

کاغذ ها و کتاب هایم را جمع کرده بودم و پرواز کنان با پرنده های آبی دامنم خودم را به حافظ رسانده بودم و کنار حافظ نشسته بودم و حافظ برایم شعر خوانده بود.

صبح سوم اردیبهشت بوی بهار نارنج بود و یک دیوانه که به یارش رسیده بود، خیابان ها را پرواز می‌کرد و شاد بود.

🌿

+ سوم اردیبهشت خود رو با این شنیدن این دوتا معطر کنید که بوی بهارنارنج و بهار شیراز توی سرتون بپیچه و کوچه باغ های شیراز رو قدم بزنید :)

پادکست اورسی، شکوفه های گیلاس کلیک

پادکست آبی، بهار شیراز کلیک

امشب 

ماه بلند آسمان

اتاقک ابی ساحل را می‌نگرد

دریا در سکوت خیال انگیز شب، آرام لالایی می‌خواند

 کنسرت ِ آسمان نمی نوازد آخر ستاره ای کمانچه اش شکسته 

از ان دور ها صدای شعر

بوی گُلی از روزهای دور، لای آن کتاب 

چیک چیک نشت خاطره ها

و هیاهوی سکوت غم می اید

به گمانم امشب هم او از دلتنگی می‌نویسد..!